Als je niet voor bent ben je tegen
De term zelfsturing roept veel emoties op en kent fanatieke voor en tegenstanders. Zelfsturing, door de een de hemel in geprezen door de ander verfoeid, maar hoe zit het nu echt? Nee, verwacht van mij geen semantische discussie want of we het nu zelfsturing, zelforganisatie of zelfplanning noemen, het is me om het even. Ik wil het hebben over de voorwaarden van een succesvol team, namelijk de bewegingsvrijheid en de ruimte voor lerend vermogen.
Liefdevol verwaarlozen
Al sinds de vroege jaren ’80 heb ik me in het onderwerp verdiept, zowel in theorie als in de praktijk en ik ben dan ook een groot voorstander van het ‘liefdevol verwaarlozen’ want hoe fijn is het om iets te leren, om je te kunnen ontwikkelen, om fouten te mogen maken kortom om te mogen doen waar je goed in bent.
Verantwoorde chaos
Veranderingen vinden plaats in de chaos en daarmee betekent veranderen voor jou als leidinggevende loslaten, luisteren en de tijd en ruimte nemen. Zover niets nieuws maar durf jij je teams ook zandkastelen te laten bouwen?
Je ziet ze op het strand, de kinderen die een eigen wereld creëren om zandkastelen te kunnen bouwen. De ouders op de achtergrond aanwezig, lijken in hun boek verdiept maar volgen nauwgezet de vorderingen van de kinderen zonder zich te bemoeien met de besluitvorming rondom vorm, hoogte of omvang maar zien voldoende om in te grijpen als er gevaar dreigt.
Faciliteren
De kinderen kunnen onbezorgd hun eigen wereld creëren dankzij de criteria die de ouders hebben meegegeven: niet te dicht bij het water, ieder een schepje en elkaar niet slaan. Naast de criteria hebben ze ook gezorgd voor de juiste faciliteiten: er is eten en drinken, de kinderen zijn ingesmeerd tegen de zon en natuurlijk zijn er schepjes en emmertjes van huis meegenomen.
Dit is dus wat ik versta onder liefdevol verwaarlozen.
